حقیقت هرگز مقدس نبوده است. آن‌چه مقدس است تلاشی است که در پی یافتن حقیقت جهان خویش می‌کنیم. آنطور که بورخس می‌گوید: «در آینه، در چوب ماهون، در ویترین‌ها، آنجا در سایه سار دور ملکوتی دیگر، چشم به راه خود خواهم ماند.»
پیوند ما با خودمان تنها در ذهن‌مان وجود دارد. در این بین، حافظه با سستی گرفتن، این پیوند را رها می‌کند. آدمی موجودی است که نمی‌تواند از درون خود به در آید. موجودی که دیگران را تنها از درون خود می‌شناسد؛ خود را هم.
