او در سال 1995 در ایران زندگی را آغاز کرد.
اولین مواجهه ی او با مرگ زمانی بود که جسد پرنده خود را در باغچه یافت و اندوه از دست دادن پرنده اش را نقاشی کرد.
چند سال پس از پایان لیسانس در رشته هنر در سال 2019 از تهران به شیراز بازگشت و نمایشگاهی برپا کرد با موضوع مرگ، به نام exit که به گونه ای به معنای خروج انسان از این جهان بود . تصاویر با مداد اجرا شده بودند و سیاه و سفید بودند.
در سال 2019 و 2020 و در دوران اپیدمی کرونا مجموعه جدیدی را آفرید به نام ملال. در این مجموعه شاهد تلاش هایی برای زنده ماندن و دست و پنجه نرم کردن با زندگی هستیم. او در این دوران فقط گربه ها را داشت٬ آنها بی خیال بودند و به گونه ای ملال و بی معنایی زندگی را پذیرفته بودند.
همین مجموعه ی ملال به او آرامشی داد که بتواند به جسم خود برگردد. مجموعه ای به نام خودشناسی در سال 2021 و 2022 بود که تن را روایت میکرد؛ قلب و رگها را٬ تبدیل شدن و یکی شدن با طبیعت.همزمان با پذیرفته شدن در دانشگاه هنر تهران بود که این مجموعه رنگ تازه ای گرفت و نقاشی هایی را خلق کرد به عمق و گرمای خون. حالا دیگر آثارش روایتگر زندگی بودند.
در مجموعه اخیر به نام متامرفوسیس (2023_2022) به گونه‌ای ادامه مجموعه قبلی و دارای المان‌های مشترک بصری و معنایی هستند. در آثار این دوره از زندگی او شاهد مجسمه هایی هستیم که از پیله بیرون می آیند. مجسمه ها ترکیبی از پیله کرم ابریشم و مومیایی‌های مصری اند که هر دو، نمایانگر جستجوی روح برای حیاتی دوباره‌اند.
