شعری از ریتا داو

نمی‌خواهم با شعری خاموش شوم

کلام درحال جوش و خروش است

خورشید نعره سر می دهد چرا

ماه آه می کشد چرا نه

نمی‌خواهم در بالین بمیرم

کلامی به راه ناثواب رفته

جهانی خودش را به جوش و خروش می‌اندازد

غم اندوهی سنگین از رویاها

مرگ را درکشت زار ملاقات نخواهم کرد

همچون نقطه‌ای که برسرنوشتی خط بطلان می‌کشد

مرگ بسیار ترسناک و بسیار حقیر است

همه خواهند گفت کمی رویایی است

نمی‌خواهم در آغوشت بمیرم

بگذار تمام شود

همچون بهترین قسمت زندگی که از راه می‌رسد

ناخواسته و ناگوار

چه چیز پوچ و بی معنایی می‌گویی

چیزی که حتی ارزش نوشتن هم ندارد